Tuwim tak wgryzł się w język polski, że się przegryzł na drugą stronę.

Stefan Żeromski

Julian Tuwim urodził się w Łodzi w 1894r., tam również ukończył gimnazjum. W latach 1916-1918 studiował prawo i filozofię na Uniwersytecie Warszawskim. Debiut Czyhanie na Boga (1918) przyniósł mu uznanie krytyki. Był współzałożycielem kabaretu literackiego Pod Pikadorem, a następnie współtwórcą i czołowym przedstawicielem grupy poetyckiej Skamander. W okresie międzywojennym współpracował m.in. z czasopismami Wiadomości Literackie i Szpilki, był kierownikiem literackim warszawskich kabaretów m.in. Qui Pro Quo. W czasie II wojny światowej przebywał na emigracji, m.in. w Brazylii, a od 1942r. w USA. Do kraju powrócił w 1946r; pracował jako kierownik artystyczny Teatru Nowego w Łodzi. Zmarł w Zakopanem w 1953r.

Wydał kilkanaście tomów poetyckich, m.in. Rzecz czarnoleska (1929), Biblia cygańska (1933), poemat Kwiaty polskie (1949). Cechy poezji Juliana Tuwima to: witalizm, humanitaryzm, nawiązania do romantyzmu czy też bogactwo języka (od potocznego, wulgarnego do poetyckiego).

Witkacy, Julian Tuwim

Wspomnienie

Mimozami jesień się zaczyna,

Złotawa, krucha i miła.

To ty, to ty jesteś ta dziewczyna,

Która do mnie na ulicę wychodziła.

Od twoich listów pachniało w sieni,

Gdym wracał zdyszany ze szkoły,

A po ulicach w lekkiej jesieni

Fruwały za mną jasne anioły.

Mimozami zwiędłość przypomina

Nieśmiertelnik żółty - październik.

To ty, to ty moja jedyna,

Przychodziłaś wieczorem do cukierni.

Z przemodlenia, z przeomdlenia senny,

W parku płakałem szeptanymi słowy.

Młodzik z chmurek prześwitywał jesienny,

Od mimozy złotej - majowy.

Ach, czułymi, przemiłymi snami

Zasypiałem z nim gasnącym o poranku,

W snach dawnymi bawiąc się wiosnami,

Jak tą złotą, jak tą wonną wiązanką...

Berlin 1913

O, smętne, śnieżne nevermore!

Dni utracone, ukochane!

Widzę cię znów w Café du Nord

W mroźny, mglisty poranek.

Strach, słodki strach od stóp do głów,

Dygot błękitnych, czułych nerwów,

I sen był znów, i list był znów:

Mgła legendarnych perfum.

Lecz nie ma mnie i nie ma mnie,

I nigdy w życiu mnie nie będzie.

Zostanę w liście, zostanę w śnie,

W tkliwej, śnieżnej legendzie.

Nic o tym nie wiesz. Czekasz, drżąc.

Dzień sennie sypie się i szepce.

Ach, serce moje i młodość mą

W srebrnej nosisz torebce.

Wczoraj? A co to było? Tak:

Carmen, kareta, wino, walce...

Mignęło w oczach. Nie ? to ptak,

Wyszyty na woalce.

Pusto i ciepło w tym Café.

Zima się w oknie szronem perli.

Nie przyjdę. Idź. Nie spotkasz mnie.

...Wielki, wielki jest Berlin.

Grób Juliana Tuwima