Kochany!

Chciałabym Ci jeszcze tyle powiedzieć, tyle rzeczy wyznać. A jednocześnie nie wiem co napisać. To mój ostatni list. Wiemy o tym oboje. Mam w głowie pustkę. Pustkę i strach. Strach, który narasta z każdą sekundą. Tak bardzo się boję. Nigdy wcześniej się tak nie bałam.

Z drugiej strony pocieszam się, że to już koniec tej całej farsy. Ja, Wiktoria Rudnicka, zdrajczyni paktująca z nazistowskim okupantem. To kłamstwo i kpina!

Imię dla mnie wybrał ojciec. Mama wspominała mi: " Ojciec chciał, żebyś miała na imię Wiktoria. Z łaciny to oznacza "Zwycięstwo". Tak. Ojciec zawsze pragną byś zwyciężała." 
I co? Co wygrałam? Mam wrażenie, że przegrałam wszystko- młodość, marzenia... Ojczyznę też przegrałam. Wszyscy przegraliśmy. Wiesz, Władek, to głupie i zupełnie nierealne, ale chciałam z Tobą żyć, założyć rodzinę. Być po prostu razem z Tobą szczęśliwa. Byłam z Tobą szczęśliwa.

Choć chciałam żyć normalnie. Zacząć wszystko od nowa. Wyjść z Lasu i spróbować żyć godnie, starać się żyć normalnie. Mieć dwójkę dzieci- chłopca i dziewczynkę, dom na Powiślu, i w wolnej Polsce razem z Tobą zestarzeć się.

To zabawne i straszne, ale początkowo, tu w więzieniu, wierzyłam, że to moja pokuta za osoby, które zabiłam. Te osoby...ich twarze...one mi się ciągle śnią. Czasem nie wiem już, który koszmar jest gorszy. Ten w ciągu dnia, czy nocy?

Wierzyłam też w amnestię. Ale to kolejne kłamstwo. Tak samo jak oskarżenia, świadkowie i proces. Wszystko to kłamstwo.

Władek, wiesz, że nigdy nikogo nie zdradziłam!

Pamiętam nasze pierwsze spotkanie.

-Przepraszam, Pan mieszka u ciotki Anieli?

-Ja? - odpowiedziałeś zaskoczony. Już myślałam, że się pomyliłam i miałam iść dalej. Taki skonfundowany z czerwoną różą w ręku zacząłeś się tłumaczyć, że to Ty. Że mieszkasz tam od dwóch miesięcy... Wyglądałeś wtedy uroczo, a cała historia naszej znajomości, mimo wojennej scenerii, była całkiem romantyczna. Kocham Cię Władek. Najbardziej na świecie Cię kocham. Nie lubię wielkich słów, ale to prawda, że w obliczu śmierci rzeczy, które są dla nas najważniejsze stają się oczywiste. A Ty byłeś dla mnie najważniejszy.

Pamiętam też jak straciłam wzrok. I wiesz? Czuję się teraz tak samo. Jest ciemno. Nie widzę światła nadziei. Tak bardzo się boję.

Nie płacz po mnie. Kocham Cię.
Ruda