Dlaczego to właśnie na "Czas honoru" z niezwykłą radość poświęcam swój czas?
Można by napisać: krótkie pytanie - krótka odpowiedź: wielbi to moja dusza.
Jednak o takim filmie i książce nie potrafiłabym napisać z zaledwie dwóch zdaniach.

"Czas honoru" zafascynował mnie na początku swoim klimatem, a dokładniej strojami, fryzurami... Trafiłam na pierwszy odcinek przypadkowo i z zaciekawieniem w oczach podziwiałam niezwykłe kadry, z których każdy przyprawiał mnie o dreszcze, szczególnie 'urywki' dawnych materiałów filmowych. Z niedowierzaniem patrzyłam na szarą codzienność, życie w okupowanym mieście i zastanawiałam się skąd w ludziach mimo wszystko tak wiele chęci i radości życia, pozytywnego myślenia, a tak niewiele czarnowidztwa, pesymizmu... Może to właśnie dzięki tej produkcji zaczęłam patrzeć na wszystko trochę inaczej, radośniej, bardziej pozytywnie, dokładnie tak jak we wiosnę, kiedy pogoda czyni cuda....

... Taki mały cud uczynił też w moim życiu "Czas honoru" ... Ale nie jest to radość z historii tam opisanych i przedstawionych. Jest to radość z daru, jakim jest każdy kolejny dzień życia. Jest to również walka ze samym sobą, ze wszystkim przeciwnościami losu, które kładą nam przysłowiowe kłody pod nogi każdego dnia. Analizując postawy głównych bohaterów nauczyłam się walki o swoje, o sprawiedliwość, która również w dzisiejszych czasach nie jest najważniejszą wartością panującą na świecie, niestety.

Serial zafascynował mnie także docenianiem najmniejszych rzeczy, które sprawiają radość i wywołują uśmiech na twarzy. Patrząc na losy bohaterów, ich głód i ubóstwo doceniam to, co mam, w jakich warunkach żyję - nie warto narzekać i wybrzydzać ...

Walorów "Czasu honoru" jest wiele, dla każdego widza i czytelnika inny mógłby być tym najciekawszym, najpiękniejszym, najbardziej wzruszającym ... Dla mnie "Czas honoru" to po prostu świat, w który uwielbiam się przenosić, choć nie jest to baśniowa kraina ze złotą rybką, która spełnia wszystkie życzenia i zachcianki, wręcz przeciwnie ...

Aniela, ps. "Ciri", Rypin