Wacław Bojarski urodził się w 1921r. Młody poeta zainicjował wydawanie podziemnego miesięcznika kulturalnego "Sztuka i Naród", nawiązującego do romantycznej poezji czynu i poezji tyrtejskiej.

W 1939 Bojarski ukończył liceum humanistyczne Zamoyskiego. W czasie okupacji studiował polonistykę na Tajnym Uniwersytecie Warszawskim. Był aktywnym członkiem konspiracyjnej organizacji Konfederacja Narodu.  Wacław Bojarski to autor wielu piosenek wojskowych czy artykułów. Pisał pod pseudonimami: Jan Marzec, Wojciech Wierzejewski, Marek Zalewski. Otrzymał pierwszą nagrodę za liryk prozą pt. "Ranny różą" w konkursie "SiN.

25 maja 1943 wraz z Tadeuszem Gajcym oraz Zdzisławem Stroińskim, składał wieniec pod pomnikiem Kopernika z okazji czterechsetnej rocznicy śmierci wybitnego Polaka. Podczas uroczystości doszło do strzelaniny z Niemcami, w której Bojarski został ciężko ranny. Wziął ślub na łożu śmierci z "Natalią" - Haliną Marczak córką. Zmarł 5 czerwca 1943, pochowany na Cmentarzu Bródzieńskim.

Ranny różą

Ruiny miasta?

Ależ nie. To wystrzyżone fantastycznie i prymitywnie z czerwono-szarej tektury proscenium wędrownej szopki. Pośrodku pięciu "chłopców malowanych", malowanych zielenią i rozpaczą.

Pod pachą każdy ma kijek maleńki, wystrugany gładko, którym można by poruszać te figurki wypchane pół na pół trocinami i muzyką.

Ach, potrząsajcie, potrząsajcie białymi mandolinami i całujcie melodie proste w sam środek liścia na pół złożonego przy ustach.

Jeszcze chwila, a u warg muzyka gałązkami rozmarynu zakwitnie. Jak to ładnie i jak śpiewnie tak się pytać ciągle nie wiedzieć:

- Wojenko, wojenko, cóżeś Ty za Pani?

Teraz koła przejeżdżających samochodów melodię smugami pędu po powietrzu rozciągną.

Z białego nieba pada deszcz stukroplisty.  Jest on zbyt zwyczajny, abyśmy go tu mogli zrozumieć.

Deszcz bomb strukroplisty z nieba czarnego.

Ach, nim doleci do ziemi - to niebo czarne sprzed oczu powiekami odgarnij.

Deszcz straszny i rzęsisty uderzy w struny mandolin kroplami - "pękami białych róż"

----- Jak boli

Ballada w kolorze fioletowym

Fioletową noc po brzegi wzbierze

ciepłym złotym, brzękliwym i dusznym,

bo to księżyc, w który zresztą nie wierzę,

w parnym niebie nagle się rozpuści.

Parskanie wtedy wiatr w gąszcz leśną,

aż rozchylą się fioletowe paprocie.

Tam cię znajdę: taką małą, taką śmieszną,

owiniętą w leśny szum i w złocień.

Wtedy ku nam pojdejdą łaskawie

wszystkie barwy i blaski wszystkie,

a ja? Ja cię na mej dłoni postawię,

panno leśna, tajemna i miła,

żebyś pod dźwięki barw, żebyś pod blasków takt zatańczyła