W okresie II wojny światowej szwajcarskie organizacje żydowskie rozpoczęły organizować dla Żydów z Generalnego Gubernatorstwa paszporty z państw południowoamerykańskich, ponieważ Żydzi będący obywatelami państw, z którymi III Rzesza nie prowadziła wojny, nie podlegali wszystkim zarządzeniom okupanta.

Do warszawskiego getta największa ilość tych dokumentów zaczęła docierać na przełomie 1942 i 1943 roku po akcji wysiedleńczej, a więc duża część adresatów paszportów nie żyła. Żydowscy kolaboranci - Lolek Skosowski i Adam Żurawin w porozumieniu z warszawskim gestapo postanowili wykorzystać tę niedoręczoną pocztę. Rozpoczęli sprzedaż paszportów Żydom ukrywającym się po aryjskiej stronie, po czym internowano ich w Hotelu Polskim przy ul. Długiej 29, by tam czekać na wyjazd za granicę.

Do Hotelu Polskiego zgłaszali się Żydzi z całej Warszawy. W rzeczywistości byli oni wywożeni do obozów koncentracyjnych, bądź na Pawiak, gdzie ich rozstrzeliwano.

Szacuje się, że przez Hotel Polski przeszło ok. 2500 osób.

Czytaj także:

• Ucieczka z więzienia
• "Wsypa" w kościele
• Napad na bank
• Proces szesnastu