-Kochanie! - zaczął krzyczeć Władek.

-Tak? - zapytała Ruda.

-Gdzie dałaś moją koszulę??

"Znów pewnie nie może nic znaleźć" - pomyślała Wiktoria patrząc na Łucję, która nie zwracając uwagi na rodziców czesała swoją ulubioną, jedyną lalkę Tosię.

-Myślę że wisi na wieszaku w szafie... - odpowiedziała ze śmiechem, ale tak, że jej ukochany nie podejrzewał, że się z niego naśmiewa.

-A czy możesz mi powiedzieć gdzie dokładnie? - zapytał wściekły Władek.

Ruda nie mogąc przestać się śmiać, podeszła do szafy i nawet nie patrząc, wyciągnęła pomiętą koszulę męża.

-Nie mówiłam, że jest w szafie?-popatrzyła na Władka, a ten już wyciągnął rękę po swoją część garderoby -Ale w takiej pomiętej nigdzie ze mną nie wyjdziesz, a już na pewno nie na miasto!

-A wyprasujesz mi? - zapytał, całując Rudą w policzek.

-A mam jakieś inne wyjście? - zastanowiła się przez chwilkę. - A w jakim stanie jest twoja marynarka?

Władek nawet nie odpowiedział tylko od razu przyniósł żonie ubranie.

-To na pewno wszystko? - zapytała, aby się upewnić.

-Tak na pewno... A sukieneczkę dla naszego skarba wyprasowałaś?? - to mówiąc podszedł do córci i wziął ją na ręce.

-Wiesz, w przeciwieństwie do Ciebie, ona nie wyjdzie w pomiętej sukience.-powiedziała ze śmiechem.

Podszedł do ukochanej żony i pocałował ją.

-Kocham Cię, i nie wyobrażam sobie bez Ciebie życia wiesz..?

-Wiem... Beze mnie byś zginął. - roześmiała się tak, że Władek, musiał ją pocałować żeby przestała.a